Yapılan Yanlışlar ve Çözümleri

...

Uzunca bir süredir yürüyordu. Gece çoktan bastırmıştı. Etraftaki kurt ulumaları bunu kanıtlar gibiydi. Bir an bile arkasına bakmıyordu. Elleri cebinde sık ormanda hiç bir dala takılmadan ilerliyordu. Başı öne doğru eğikti. Herşeyden vazgeçmiş gibiydi. Yüzündeki o karamsar ifade ona yakışmıyordu. Hiç bir zaman yakışmamıştı. Her zaman bir başarısızlık içindeydi. Her zaman büyük konuşurdu. Hırslıydı evet, ama bu ona herkezin işine karışma hakkı da vermezdi. Her zamanki ağacını buldu. Bu ormandaki çoğu ağaçtan yüksekti. Elini cebinden çıkarmadan hızlı bir dikey koşuyla tırmandı. Yerden fazla yüksekçe olmayan, ama Konoha'yı buradan iyi gören bir dala çık ve oturdu. Sırtını arkasındaki kovuğa yasladı ve Konoha'ya bakarken düşüncelerine daldı.

"Nerde kalmıştım?" diye düşünüyordu. Ah, evet en son kendinin ne kadar da aptal olduğunu düşünüyordu. Ona neydiki insanların hayatından? Nasıl yaşadıklarından? Felsefesinden? Onun işi köyü korumaktı, insanların zihinlerini değil. Kendisi kötü bir tecrübe yaşamıştı. Nasıl bir shinobi olursa olsun insan öldürmeyeceğine söz vermişti. Ama daha Chuunin sınavında, yanlışlıkla olsa bile, birini öldürmüştü. Ve de o shinobi Konoha'dandı. Kendi yaşıtı bir çocuktu. Ama yapmıştı. Hala gözünün önüne arkadaşlarının dehşet dolu bakışları geliyordu. Onu ayakta tutmuş olan ise hocasıydı. Yeri geldiğinde birisini öldürmek zorunda olduğunu hep ona o söylemişti ama bu durumunda ise hep onun yanındaydı. Atlatması kısa sürmüştü. Ama yaklaşık 1 ay sonra o hocasını da kaybetti. Artık yalnızdı. Yalnız kalmamak için ise hep birileriyle arkadaş olmaya çalıştı, ama çoğunun görünenden farklı olduğunu anlayınca hepsiyle arasına mesafe koydu. Çünkü birisine karşı olan düşüncelerinde yalan söylemezdi veya sırf yalnız kalmamak için onlarla arkadaşlık yapmazdı. Bu yüzden de onu anlayabilecek tek kişilerin, kendisi gibi acı çekmiş veya hayatın gerçeklerini görmüş kişiler olabileceğini düşünmeye başlamıştı. Sonuç olarak hep birilerinin acısını paylaşmak isterdi. Onların acısını hafifletmek, ortak olabilmek, onları kendi durumuna düşmesini engellemek... Kendini buna adamış gibiydi. Hayatın öğretemediğini o öğretecekti güya. Nasıl olacaktı ki? Hayat öğretemiyorsa, o nasıl öğretecekti? Bu aptallıkla birini daha kaybetmişti. Belki de gerçek biriyle arkadaş olabilirdi ama kaybetti işte.

Hafifçe doğrularak Tsurugi'yi çekti ve önüne sapladı. Ay ışığında ayrı bir güzellikle parlayan siyah metale vuran yansımasına baktı. Hafifçe sırıttı. "Ben hayat değilim. Ben bir hiçim." Kafasındaki binbir türlü sorun ve sorulardan kaçıp kurtulmak isterdi ama yapamazdı. Hırslı Izumi buna izin vermiyordu. Hırslı tarafı onun burada kalıp tüm sorunların üstesinden gelmesini istiyordu. Bunu yapmak zorundaydı. Ama yorulmuştu. Uğraşmaktan, konuşmaktan, dışlanmaktan, üzülmekten, çoğu zaman böyle kuytu yerlere gelip kendini sorgulamaktan yorulmuştu. Tsurugi'yi yerinden çıkardı ve sırtına geri koydu. Kafasını arkasındaki kovuğa yasladı ve gözlerini kapattı. Uyumayacaktı. Sadece o burda bu acıları çekerken, köyün onun farkında olmadan yaşamına devam etmesi canını sıkmıştı, orayı görmek istemiyordu. Belkide Mekato'nun dediği gibiydi. O ölse kimin umuruydu sanki...

...

Evet. Ölse kimin umruydu? Kim onu düşünecekti? Mekato düşünmezdi. O Jounin? Belki. İnsanlar umrunda değildi şu anda. Bu ona göre değildi. Eğer daha fazla düşünürse ilk gördüğü kişiye saldırabilirdi. Bunu yapmak istemiyordu. Ancak yukarıdaki dallardan gelen bir ses ile irkildi. Aniden Tsurugi'yi çekti ve dalda doğruldu. Birden dala biri daha zıpladı. Gelen silüetin kim olduğunu düşünmeden "Yan, Tsurugi!" diye bağırarak kılıcını kaldırdı. Kılıçtan çıkan alev ortamı biraz dah aydınlatınca karşısındakinin Mekato olduğunu gördü. Donup kaldı. Neden buradaydı? Havasını bozmak için mi gelmişti? Yoksa sırf Izumi daha çok acı çeksin diyemi gelmişti? Düşünmeden ölü bir sesle "...Tekrar sen..." İnsan içinde olsalar yüz ifadesine dikkat ederdi. Ancak şu anda öyle bir durumdaydı ki, buna hiç aldırış etmedi. Yüzündeki saçma sapan, ilgisiz, çökmüş ifadeyi bozmadan dala oturdu. Kafasını aşşağıya doğru indirdi. Mekato'ya bakmadan "Neden geldin? Sana yeterince rahatsızlık vermedimmi?" dedi. Şu anda kötü bir durumdaydı. Kimsenin onun özel terapi seansını kesmesine izin veremezdi. Ne de olsa kendini insanlığa adamış birininde yalnız kalmaya ihtiyacı vardı...

Artık yalnız kalmak isteyen oydu. Bu tür zamanlarında yanlız kalıp kafasını dinlendirmezse, herkeze zarar verebilirdi. Bunu yapmak istemiyordu ama kafasında bunca düşünce dolaşırken insanlarla konuşmak istemiyordu. Kırıcı olabilirdi. Kendini tutamadan "Rahatsız olduysan gidebilirsin..." dedi, Mekato'nun duyamacağını düşündüğü bir ses tonunda. Mekato'nun sözleri devam ederken o hala kendi durmunu düşünüyordu. Kendi içinde bunu şimdi çözemezse, ağır sözler söyleyebilirdi kendini tutamadan. Neden rahatsız etmişti Izumi'yi? O değil miydi hep ondan kaçan? Neden şimdi yanına gelmişti? Yeni bağlar yeni sorunlar demekti aslında, onu da şimdi anlamıştı. Galiba şimdi gerçekten anladığını sandığı insanları anlayabiliyordu... "Eğer dönüyorsan bu senin için iyi bir şey. Ama neden yanıma geldiğini hala söylemedin. Gördüğün gibi meşguldüm..." dedi derinden gelen bir sesle. Evet meşguldü. Şimdilik...

"Özür dilerim ama kendimi soyutlamada senin kadar başarılı değilim." Saçma sapan bir laf etmişti. Kafasını veremiyordu işte. O yüzden yanlız kalmak isterdi bu tür durumlarda. Ama şimdilik kafasını toplamalıydı. Mekato nedense onun yanına gelmişti, bu iyi bir şeydi galiba. Ama bir şey söylemeyecekti. Kendini soyutlamayı deneyecekti. Yanında biri varken doğru düzgün bir şeyler düşünmesi ve bunları sonuca bağlaması imkansızdı. Bunu daha sonra, onu kimsenin rahatsız edemeyeceği yer olan evinde yapacaktı. Şimdilik sadece susup sessizliğin tadını çıkaracaktı. Eski, insanlara değer veren Izumi yavaşta geri geliyordu. Düşünceli ve karamsar Izumi ise tekrar uykuya yatıyordu. Kısa bir süre sonra eski haline dönmüş olacaktı.

Yavaş yava şaklını temizliyor gibiydi. Şimd boş düşünce olarak adlandırdığı şeyleri kafasından uzaklaştırabilmişti. Öylesine yere doğru bakıyordu. Boş boş toprağı ve seyrek çimeni, ay ışığının ona izin verdiği kadar seyrediyordu. Hiç bir şey düşünmemeye çalışıyordu, ama yine de başaramıyordu. Kendini bu dünyadan soyutlayamazdı. Bu, ona tersti. Onun işi bu dünya ileydi. Ondan kendini soyutlarsa ne için yaşayacaktı? Fazla düşünmüştü yine. Fazla düşündüğü için tekrar o duruma gelmişti. Bu gecelik bu kadarı yetmişti ona. Büyükçe bir iç çekerek kafasını kaldırdı ve gökyüzüne baktı. Gördüğü şey sadece kocaman bir ay ve yıldızlardı. Her zaman böyle bir göğe bakardı, onun için özel bir şey yoldu. Ama nedense Mekato, senelerdir yapmamış gibi gülümsüyordu. Garip, ama içten bir gülümsemeydi. Bir süre onu izledi boş boş. Hayata gülümsemeyi kendi öğrenmişti Mekato. Buna o yardım etmemişti. Böyle düşünüyordu. Bu onu biraz daha incitti. Kafasını tekrar yere çevirdi. Boş boş bakmaya devam ediyordu tekrar. Yapması gereken bir şey de yoktu zaten. Sadece susacaktı. Onun bu anı dolu dolu yaşamasına karışmayacaktı. Bir şeyi daha mahvetmek istemiyordu...

Saatlerin nasıl geçtiğini anlamamış gibiydi. Düşüncelerine yoğunlaşmadığı için sadece boş boş yeri izlemişti. Mekato ayağa kalkınca aniden irkildi. Kafasını ona doğru kaldırdığında ona teşekkür ettiğini duydu. Mekato aşşağıya atladıktan sonra arkasından uzunca bir süre baktı. En sonunda ise biraz silkelenerek kendine geldi. Onunda gitme vaktiydi. Ancak bu gece umduğu gibi olmamıştı. Hiç bir şey çözememiş, üstüne yeni sorular bulmuştu. Onun için zor bir dönem olacaktı ama atlatabilirdi. Şimdilik sadece uyumayı düşünüyordu. Aşşağı atladığında sert esen rüzgarla aniden bir daha irkildi, kollarını paltonun içine aldı ve ön düşmelerini kapattı. Miskin ve umursamaz bir halde evine doğru ilerlemeye başladı. Düşünmek istemiyordu. Düşünmek ona göre değildi. Evet, değildi...